sexta-feira, 3 de junho de 2011

Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Frio. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Solidão.Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Cansaço. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Desespero. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Fuga. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Exaustão. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Peso. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Desorientação. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Frieza. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Raiva. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Saudade. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Vertigem. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Farpas. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Medo. Distorção.

Um comentário:

Anônimo disse...

Não esqueça que um casal primos que te amam do outro lado do mundo. E nas mais altas horas da madrugada, enquanto aí reina o frio, a solidão e o medo, aqui o sol começa a brilhar e o skype acaba de entrar online, à procura de uma alma madrugadora no Brasil.

Nino e Faeca